zapomnisz o mnie. Aż do mojego powrotu.

pierogów, marynat, pierniczków miodowych...?
– Zabieraj się!
zrobiły na napastniku żadnego wrażenia. Pani Polina tylko kostki sobie podrapała o coś
Popatrując kątem oka na ciekawą żaluzję, pułkownik ściszył głos.
– Drogi panie, niech pan posłucha, jestem tu na wyspie drugi dzień... To znaczy, ściśle
– Nie, władyko, pięciu. Nie wszystko, co jest na świecie, można uchwycić wzrokiem,
jaki pozwalała mu się czuć silnym, choć przez całe życie odgrywał rolę słabeusza, który
Bez rykoszetu. Odzyskaliśmy więc śliczny pocisk w nienaruszonym stanie. Powinno
– Ja w przyszłość skaczę głową w dół, Cyceronie
pragnął, w gruncie rzeczy dużo bliższa jest matka.
zadumie i na ogół nic nie robiła. Rankami długo oglądała okaleczoną twarz w lustrze i
zupełnie nieznajomemu człowiekowi.
wpada na ścianę. – Jezusie Nazaretański
Poprzednia aluzja literacka była trafniejsza, kiedy to na dzień mego patrona

– Ty... – wyszeptała z trudem. – Wrzuciłaś mi środek nasenny... – O cholera.
sprawę. Nie interesowało go nic poza córką. Odszedł z wydziału z zszarganą reputacją –
zwinny, nie ustępował. Zwiększył nacisk.
przygotować. Nie sądził, aby to był jeden z przestępców, których wysłał za kratki. Gdyby
– Ona nie żyje. Niedługo ją ekshumują. Wzruszyła ramionami.
Bentz nie zwracał na niego uwagi, zmierzył go pogardliwym spojrzeniem. Wymachiwał
współczucie i wyjaśnić, dlaczego odrzuciła multimilionera i wyszła za policjanta?
104
Użalał się nad sobą i jednocześnie sobą pogardzał, tak przynajmniej sądziła po zajęciach z
nie wytrzyma bezczynności ani dnia dłużej.
wcześniej. Rozmawiała z umundurowanym strażnikiem przy blokadzie. Skrzywił się i
Musiała dzwonić do matki i prosić, żeby zajęła się dzieckiem. Czy coś takiego. Montoya
– Bo zawsze cię tak nazywałam, nie pamiętasz?
– Oddawaj! I to już.
się dokoła niej dzieje, trzymała się kurczowo zderzaka wiekowej ciężarówki. Bentz nie miał